منوی معلم المپیاد، با سس و سیب‌زمینی اضافه …
+ آقا لطفا برای من یک بندری و یک هات‌داگ با سیب‌زمینی بیارید.
– هات‌داگ پنیری باشه یا ساده؟
+ از این بزرگ‌ها که روش سس داره!
– چند دقیقه صبر کنید، سفارشتون حاضره
+ ممنون
زمانی نه‌چندان دور راهنمای همشهری را که می‌خواندی ۱۰ صفحه برای کلاسهای کنکور داشت و همه‌ی این کلاس‌ها هم منویی از معلمین ارایه داده بودند که:
حسابان و دیفرانسیل: استاد آ
فیزیک تجربی: استاد ب
زیست‌شناسی: استاد پ
عربی: استاد ت
و …
جالب اینکه اگر زمان‌های این کلاس‌ها را با هم جمع می‌زدی، استاد «آ» باید هفته‌ای ۱۹۰ ساعت تدریس می‌کرد و اگرچه من دوست داشتم حرف همه‌ی آنها را باور کنم، اما چه حیف که هفته ۱۶۸ ساعت بیشتر نیست!
تازه اگر فرض کنیم استاد آ بهترین فرد در رشته‌ی خود و فن بیان باشد، هفته‌ای ۱۰۰ ساعت تدریس چنان وی را فرسوده می‌کرد که حتی اسم هیچ‌یک از دانش‌آموزانش را به یاد نداشت، چه رسد به اینکه بخواهد معلمی کند برنامه بریزد و روحیه‌ی دانش‌آموز را در نظر بگیرد و هزار فوت و فن دیگر را در کلاس‌هایش اجرا کند که در این بحث نمی‌گنجد. در بسیاری از موارد هم استاد «آ» به موسسات می‌گفت اسم من را در لیست خود بنویسید و درصدی از مبلغ ثبت‌نامی‌ها را شمرده! حساب کنیم، بعد هم برای بچه‌ها بهانه بیاورید که فلانی مریض است و ایران نیست و …! کسی هم که کلاس بلند مدت ثبت نام کرده، حال ندارد پیگیر قضیه باشد.
حالا این داستان کنکور به المپیاد هم نشت کرده، هر جا که می‌روی اسامی تکراری و منویی که نه برای شخصیت و سطح سواد دانش‌آموز، بلکه برای جیب و حساب بانکی پدر و مادر او طراحی شده است. اگر پیش‌تر می‌شد به سر و کله‌ی کتاب‌ها زد و با دوستان بحث کرد و از معلمین و اساتید دانشگاه راهنمایی گرفت تا به مدال جهانی رسید، الان اینگونه القا می‌شود که مدال طلای کشوری و جهانی فقط در جیب آقای “ث” و دوستان ایشان است و ایشان هم فقط در برخی کلاسهای گرانش جیبش را باز می‌کند. به کلاس گرانش هم بروی، پیشنهاد خود آقای “ث” این است که محتویات جیب ایشان را در کلاسهای خصوصی بهتر می‌توان دید. اینطور شده که بچه‌های شهرستانی کم‌فروغ‌تر به دنبال المپیاد هستند، چون به آقای “ث”ها دسترسی ندارند و یادشان رفته که هنوز هم بچه‌هایی از شهرهای دور که حتی با آقای “ی” هم کلاس نداشته‌اند، طلاهای کشوری و جهانی درو می‌کنند و رتبه‌های یک رقمی کنکور می‌آورند.
خلاصه اینکه دوستی می‌گفت «هر چه کلاس رستوران‌ها بالاتر می‌رود و منوی گران‌تری ارایه می‌دهند، از مقدار غذایشان کم می‌شود. به رستوران خیلی گران که بروی، یک عدد گیلاس و مقداری سس را باید یک میلیون تومان بخری!» ما هم مواظب باشیم در این بازار شلوغ و بی‌حساب و کتاب و بدون نظارت المپیاد، همه‌ی پولمان را برای یک گیلاس خرج نکنیم.
یاحق
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاه‌ها (14)
نظرات جالبی بود.مرسی.
ولی معمولا اونایی که مدیر و یا موسس یه سری مراکز کلاسهای المپیاد هستن اینارو نمیگن. 🙂
پیش اومده دیگه!
[…] منوی معلم المپیاد، با سس و سیب‌زمینی اضافه … چقدر تناقض داره حرفها و اعمالتون آقای خلینا ! خودتون هم که از همی منو با سس اضافی استفاده کردید… پاسخ با نقل قول […]
سلام دوست من،
در تاپیک مربوطه پاسخ داده شد، اما لطفا در اینجا دنبال کنید.
سلام خدمت شما
متاسفانه الان واقعا اینطور شده و ماهایی که تهران نیستیم، بخاطر دسترسی نداشتن حتی به یک آقای «ی» امیدمون از دست رفته و انگیزه ای واسه شرکت نداشتیم.
اما این مطلب شما چشمای مارو باز کرد.
با تشکر فروان از مطالب انگیزشی زیباتون??
هدیه؛
نگران نباش، هر اتفاقی بیفته وقتی تلاش شما همراهش باشه، خوب و خیر است.
باسلام و خسته نباشید
برای شروع المپیاد ریاضی چه کتابی را پیشنهاد میکنین
و همینطور قبولی در مرحله اول و دوم
متشکرم
سلام حامد جان،
در انتشارات گچ، مجموعه کتاب‌های نردبان المپیاد ریاضی را برای شروع این رشته آماده کرده‌ایم.
سلام.
ما هم با شما موافقیم؛ همه ظاهرا با این حرف موافقند، ولی در عمل چه می شود ؟ اگر بگویم برای هندسه المپیاد چه کسی خوب است استاد گ و استاد ز و استاد آلفا و بتا و زتا و تتا، را خودتان و همه عالم معرفی نمی کنید ؟ بعد استاد اپسیلون را هیچ کس نمی شناسد، هیچ کس رویش حساب نمی کند ، هیچ کجا کار نمی کند، چرا ؟ چون فقط عده ی کمی می دانند کیست و چیست، چون تبلیغات خاصی ندارد، موسسه ای از قِبل او نان نمی خورد، دنبال خر کردن ملت با اسمها و اداهای خاص نیست، کلیپش توی تلگرام و اینستاگرام دست به دست نمی شود و حرفهای تکراری صد من یک غاز کپی شده را در انتشاراتی های مختلف نشر نمی دهد و با آن ها فخر نمی فروشد.
برای المپیاد شیمی چه؟ ادبی چطور ؟
اگر از شما بپرسند دبیر المپیاد ادبی یا شیمی خوب کیست؟ چه خواهید گفت؟ چه کسی را معرفی می کنید؟ چه کسی را می خواهند همه ؟ اصلا این منوی ما چند نفر داخلش سرو می شود ؟
فکر می کنم خود موسسات بزرگترین ارائه دهندگان منوهای این چنینی هستند!
سلام استاد جان،
حرف شما خیلی خوب بود و در بیشتر بخش‌ها باهاش موافق هستم.
اما روی صحبت من با مدرسی نبود که واقعا داره خوب درس میده و معروف هم میشه. در اغلب نوشته، نگاهم به معلمی بود که درس نمی‌ده! حالا این درس ندادن به چند صورته:
– یا در کلاس نیست و اسمش الکی هست.
– یا در کلاس هست، اما بچه‌ها رو به جای دیگه متمایل می‌کنه
– یا خیلی بیشتر از اون چیزی که می‌تونه درس بده، تبلیغات می‌کنه (یا براش می‌کنن)
– و …
پی‌نوشت: تقریباً اغلب مدرسین در آیریسک چند سال در مدارس درس می‌دهند و بعد و کم‌کم جذب سیستم می‌شوند. اگر کارشان خوب نباشد، بچه‌های مردم را دستشان نمی‌سپاریم و با آنها قطع ارتباط می‌کنیم. همینطور که در دهه‌ی گذشته، معلمین بسیاری که معروف نبوده‌اند، به واسطه‌ی کار خوبشان در آیریسک معروف شده‌اند و گاهی هم به واسطه‌ی نزول کیفیت کارشان با آنها قطع رابطه‌ی همکاری داشته‌ایم.
روی سخن من نیز با آن بزرگوارانی که به حق معروف شده اند و برای بقیه الگو هستند، نیست. با دیگرانی است که معروف شده اند اما صد نفر بهتر و شایسته تر از آنها هستند که به همان دلایلی که گفتم کسی نمی شناسدشان و به نظر هم ارز است با همان مورد ۳ فرمایش شما.
+ پس نوشت: به تنی چند از مدرسین آیریسک نیز _ که با آن ها دور یا نزدیک آشنایی دارم_ همین انتقاد را دارم جسارتا. که مجال و جای پرداختن به آن نیست.
تشکر از نظر شما،
خوشحال میشم اگر در مورد شخص خاصی که به آیریسک مرتبط است نقدی دارید، برای من به صورت شخصی ارسال کنید:
info@khalina.ir
یاحق
آیا در شهرستان های کوچک بدون دسترسی به کلاس و…امکان موفقیت در المپیاد ادبی وجود دارد؟
سلام دانش‌آموز،
بله، همیشه هم از این دست بچه‌ها زیاد مدال می‌گیرند.